Alfred Biesiadecki

Doktor Alfred Biesiadecki.

Tygodnik Ilustrowany z 1889 r.

Alfred Biesiadecki (ur. 13 marca 1839 w Dukli, zm. 31 marca 1889 we Lwowie) – polski lekarz anatomopatolog, pionier polskiej histopatologi.
Studia medyczne ukończył w Wiedniu. W 1862 roku został doktorem medycyny i chirurgii, a w 1863 magistrem położnictwa. Był uczniem Karla von Rokitansky'ego. Od roku 1872 członek Akademii Umiejętności. W latach 1868–1876 profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, dziekan Wydziału Lekarskiego w latach 1875–1876. W 1876 zamieszkał we Lwowie, gdzie przyznano mu stanowisko protomedyka Galicji. Zmarł w 1889 roku chorując na niewydolność nerek i różę.
Uznawany jest za pioniera polskiej histopatologii i światowej histopatologii skóry. W pracy Anatomija patologiczna gruczołów skórnych (1874) przedstawił klasyczny opis zmian histopatologicznych gruczołów łojowych oraz histopatologiczno-kliniczny opis łojotokowych chorób skóry.

Strona na Wikipedii

Drewniane cerkwie unickie w dawnej Polsce według Glogera

Cerkiew unicka na pograniczu Podola 

i Wołoszczyzny (2 połowa XIX wieku).

Cerkiew unicka w Mikołajowie (połowa XIX wieku). 

Rys. K. Młodnicki.

Cerkiew unicka w Lubieszowie. 

Rys. J. Smoliński.

Dzwonnica cerkwi pounickiej w Wiszni na Podolu

(2 połowa XIX wieku).

Ilustracje z "Budownictwo drzewne i wyroby z drzewa w dawnej Polsce" Zygmunta Glogera.

Historia polskiej piłki nożnej pod zaborami.

Doktor Henryk Jordan. 

Historia polskiej piłki nożnej pod zaborami

Jakie były początki polskiej piłki nożnej?  Jej historia wiąże się z trzema miastami – Krakowem, Lwowem i Łodzią. Pierwsza oficjalna prezentacja futbolówki odbyła się w 1889 roku w Parku Jordana na krakowskich Błoniach.  Wówczas to przywiózł ją z Niemiec i przedstawił szerszej publiczności doktor Henryk Jordan, polski pionier nowoczesnego wychowania fizycznego (znany min. z zakładania Ogródków Jordanowskich). Był pomysłodawcą i organizatorem wspomnianego parku – pierwszego w Europie publicznego ogrodu dla gier i zabaw ruchowych dzieci do lat 15. Rok później w parku jordanowskim pierwsze szkolne drużyny piłki nożnej rozgrywały swoje turnieje. Popularność nowej dyscypliny rosła w takim tempie, że już w 1891 roku w Parku Jordana funkcjonowały 4 boiska piłkarskie.

Pierwszym spotkaniem Lwowiaków z futbolówką była w 1892 roku prezentacja Edmunda Cenara (działacza Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”), który przywiózł z Anglii prawdziwą piłkę. Również we Lwowie odbył się pierwszy na ziemiach polskich oficjalny mecz piłki nożnej. Rozegrano go 14 lipca 1894 roku między drużynami Sokoła lwowskiego i krakowskiego. Spotkanie to trwało tylko … 6 minut. Sędzia Zygmunt Wyrobek z Krakowa odgwizdał koniec po tym, jak pierwszego w historii polskiego gola zdobył 16-letni Lwowianin Włodzimierz Chomicki.

Pierwszy klub piłkarski założyła w 1895 roku grupa Niemców z Łodzi zrzeszona w Touring Club Lodz (Turystyczny Klub – Łódź, oddział rosyjskiego Touring Clubu). Pierwszy oficjalny mecz rozegrano jednak dopiero w 1906 roku z niemiecką drużyną Stowarzyszenia Sportowego Union Łódź. Spotkanie zakończyło się remisem 1:1. Po I wojnie światowej oba kluby istniały dalej już jako polskie stowarzyszenia.

Pierwsze polskie kluby piłkarskie założono we Lwowie. W 1903 roku powstał Lwowski Klub Sportowy Lechia Lwów. W tym samym roku rozpoczął swoją działalność Lwowski Klub Piłki Nożnej „Sława” Lwów („Czarni Lwów”). Rok później powstał Lwowski Klub Sportowy „Pogoń”. Wielki rewanż za pierwsze spotkanie Kraków – Lwów rozegrano 4 czerwca 1906 roku w Parku Jordana między drużyną wystawioną przez krakowskie szkoły i „Czarnymi”.  Spotkanie to okazało się impulsem do tworzenia krakowskich klubów. Już 13 czerwca powstał Klub Sportowy „Cracovia”, a wkrótce po niej „Wisła”. Małopolska zaroiła się wkrótce od następnych klubów, a wkrótce zaczęto je tworzyć także w innych zaborach. W 1908 roku powstał „Łodzianka” (obecnie Łódzki Klub Sportowy). Pierwszym klubem warszawskim była powstała rok później „Korona Warszawa”.  W Poznaniu powstała „Normania” i „Warta” (15 czerwca 1912 roku). Gwałtowny rozwój nowej dyscypliny sprawił, że konieczne stało się utworzenie zrzeszenia klubów. 25 czerwca założono w Krakowie Związek Polskiej Piłki Nożnej, utworzony przez działaczy „Czarnych Lwów”, „Pogoni Lwów”, „Cracovii” i RKS Kraków. Wkrótce przystąpiły do niego kolejne kluby, i do wybuchu wojny udało się dwukrotnie rozegrać Mistrzostwa Galicji w Piłce Nożnej. 8 maja w Krakowie odbył się mecz między „Cracovią” i „Wisłą” (2:1). Było to pierwsze spotkanie polskich drużyn w ramach oficjalnych rozgrywek FIFA.  

Drużyna Lechii Lwów w 1909 r. Źródło: Księga pamiątkowa
Lwowskiego Klubu Sportowego "Pogoń", Lwów 1939, s.64.

Strona na Wikipedii

Strona o Edmundzie Cenarze

Strona o Włodzimierzu Chomickim
Strona Czarnych Lwów

Szewel Kinkulin

Szewel Kinkulin

Źródło:

 

Szewel Kinkulkin znany również, jako Szaweł Kinkulkin (ur. 1822 w Wilnie, zm. 30 stycznia 1908 tamże) – polski działacz narodowy pochodzenia żydowskiego, łącznik Wydziału Zarządzającego Prowincjami Litwy w powstaniu styczniowym, antykwariusz.

Szewel Kinkulkin urodził się w 1822 w Wilnie. Był synem Szlomy księgarza sprzedającego polskie książki. Od roku 1836 zajmował się sprzedażą książek na ulicach Wilna. Później założył księgarnie w której posiadał zakazane polskie książki. Zbierał literaturę polską zakazaną przez carską cenzurę i udostępniał studentom. Dzięki jego staraniom zakazane utwory zapełniały biblioteki dworów i domów w guberni wileńskiej. Był znany z gawęd i opowieści, lubiany przez mieszkańców Wilna i okolic.

W 1850 roku zaprzyjaźnił się z poetą Władysławem Syrokomlą, który w 1859 roku napisał o nim gawędę pt. „Księgarz uliczny”.

W 1861 roku został aresztowany za działalność w polskiej organizacji spiskowej i razem z Syrokomlą osadzony w wileńskim więzieniu. Po opuszczeniu więzienia czynił starania o zwolnienie Syrokomli i wspomagał go materialnie. W czasie powstania styczniowego był łącznikiem Wydziału Zarządzającego Prowincjami Litwy.

Zmarł 30 stycznia 1908 w Wilnie. Miał syna i trzy córki. Był dziadkiem muzyka i wiolonczelisty Efrema Kinkulkina.

Strona na Wikipedii

Władysław Kononowicz

Władysław Kononowicz.

Źródło:

Władysław Kononowicz (ur. w 1820, zm. 4 czerwca 1863 w Warce) – pułkownik wojsk powstańczych w czasie Powstania Styczniowego. W armii rosyjskiej walczył na Kaukazie, gdzie dosłużył się stopnia majora. Był członkiem konspiracji w Armii Imperium Rosyjskiego, poprzedzającej wybuch powstania styczniowego. Po wzięciu dymisji z wojska został dowódcą oddziałów powstańczych w Ziemi Czerskiej. Zorganizował na prawym brzegu Pilicy (między Warką a Magnuszewem) oddział powstańczy z okolicznych mieszkańców działający w lasach, głównie Puszczy Stromeckiej, stoczył szereg potyczek z wojskiem rosyjskim. 25 marca 1863 pobił Rosjan pod Chynowem. 19 kwietnia rozbił pod Wąchockiem trzykrotnie silniejszą kolumnę rosyjską. 20 kwietnia zdobył na wrogu 180 karabinów. 4 maja rozbił Rosjan pod Magnuszewem, 14 maja stoczył zwycięską potyczkę pod Rozniszewem. Obozował na niedostępnej kępie rozniszewskiej (obecnie Anielin-Kępa) u ujścia Pilicy pod Rozniszewem, prowadził wypady na Warkę, Nowe Miasto nad Pilicą, Magnuszew, Ryczywół. Jego zwycięstwo z 14 maja spowodowało wyprawę odwetową 2 000 żołnierzy rosyjskich z Warszawy. Otoczony 2 czerwca 1863 r. pod Grabowską Wolą rozwiązał oddział, ale sam z eskortą został ujęty i odwieziony do Warki (razem z adiutantami Edmundem Nałęcz-Sadowskim i F. Łabędzkim). 4 czerwca 1863 r. wraz z nimi został rozstrzelany na wareckich błoniach.

Strona na Wikipedii

Polskie formacje we Wiośnie Ludów

Wiosna Ludów 1848. Generał Józef Bem (drugi od lewej) ze sztabem 

i polskimi legionistami. Rys. K. Linder.

Polskie oddziały w czasie Wiosny Ludów (1848-49). 1 Grenadier Gwardii Narodowej, 2 ułan Gwardii Narodowej, 3 szeregowy piechoty Legionu Polskiego na Wegrzech, 4 oficer ułanów polskich na Wegrzech, 5 grenadier Legionu Mickiewicza, 6 pierwszy mundur Legionu Mickiewicza, 7 woltyżer Legionu Mickiewicza, 8 kozak Czajkowskiego w służbie osmańskiej. Mal. K. Linder.

Legion Polski we Włoszech (Legion Mickiewicza). 

Od lewej: grenadier i strzelec. Mal. K. Linder.  

Generalicja i sztaby Królestwa Polskiego

Generalicja Królestwa Polskiego: 1. służący generała, 2. generał w surducie, 3. adiutant piechoty 1830 r., 4. oficer Kwatermistrzostwa Generalnego, 5. generał, 6. generał w mundurze polowym, 7. adiutant piechoty (do 1826 r.), 8. generał adiutant, 9. adiutant jazdy. Mal. K. Linder.