Marcelina Sembrich Kochańska (ok. 1900)
Wielka kariera galicyjskiego kopciuszka ...
Była wielką gwiazdą , naprawdę światowego formatu. Była też polską gwiazdą w czasach „narodu bez państwa”. Dzisiaj jest w Polsce chyba zupełnie zapomniana – Marcelina Sembrich Kochańska.
Urodziła się 15 lutego 1858 roku w Wiśniowczyku niedaleko Trembowli. Jej ojciec był organistą i wędrownym nauczycielem muzyki. Dzieciństwo Marcelina spędziła w miasteczku Bolechowo niedaleko Stanisławowa. Jej muzycznym talentem zainteresował się tam emerytowany nauczyciel muzyki Jan Radwan Janowicz. Dzięki niemu i patronatowi bogatej rodziny Zellingerów Marcelina trafiła do Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie. Studiowała również we Wiedniu i w Mediolanie. Okazała się nie tylko wybitnie utalentowaną śpiewaczką, ale też świetną pianistką i skrzypaczką. Dzięki tak szerokim umiejętnościom i znakomitemu wykształceniu młoda Polka była ewenementem wśród gwiazd swojej epoki.
Debiutowała w Atenach rolą Elviry w „Purytanach” Belliniego (3 czerwca 1877). Jako pierwsza w historii polska śpiewaczka wystąpiła w nowojorskiej Metropolitan Opera. Jej pierwszą kreacją na tej scenie była Łucja z Lamermoor w operze Donicettiego (24 października 1877). Występowała w Metropolitan Opera ogółem 487 razy. Była też solistką oper w Dreźnie, Londynie (Covent Garden), Sant Peteresburgu, Mediolanie i Madrycie. Gościnnie występowała również w Madrycie, Paryżu, Brukseli, Berlinie, Kolonii, Hamburgu, Frankfurcie, Monachium, Amsterdamie, Genewie, Pradze, Wrocławiu, Wiedniu i Budapeszcie. Wielokrotnie występowała dla królów i cesarzy, od których nieraz otrzymywała bezcenne klejnoty. Była gwiazdą światowego formatu, więc współpracowała z największymi artystami tamtego czasu, min. z Janem Paderewskim, Johannesem Brahmsem, Józefem Wieniawski, Gustavem Mahlerem i Enricem Caruso.
Karierę sceniczną zakończyła w 1917 roku. Zajmowała się odtąd muzyczną edukacją, nauczając między innymi w nowojorskiej Juillard Schooll, Instytucie Muzycznym Curtisa w Filadelfii, a później także we własnym studio w Bolton Landing. Zmarła 11 stycznia 1935 roku w Nowym Jorku.
Chociaż większość jej życia i kariera przebiegła poza Polską, to jednak Marcelina Sembrich Kochańska NIGDY NIE ZAPOMNIAŁA O OJCZYŹNIE. Zawsze uważała się za ambasadorkę polskiej kultury. Od 1880 roku w każdym swoim koncercie wykonywała po polsku pieśń Chopina „Życzenie” z własnym akompaniamentem fortepianowym – jako symbol trwania narodu, którego państwa nie było na oficjalnych mapach. Kiedy tylko było to możliwe włączała ją również do występów operowych. W jej recitalach zawsze były pieśni polskich autorów: Moniuszki, Niewiadomskiego, Zarzyckiego, Paderewskiego i Stojowskiego. Wielokrotnie odwiedzała podzieloną Polskę występując w Warszawie, Krakowie, Wilnie, Lwowie i w Łodzi. Od 1914 roku kierowała nowojorskim oddziałem The American-Polish Relief Committee, który działał na rzecz pomocy ofiarom wojny w Polsce i propagował ideę odzyskania przez Polaków niepodległości. Współpracowała w tym min. za Henrykiem Sienkiewiczem i Janem Paderewskim. Warto też nadmienić, że prywatnie do końca życia posługiwała się tak w mowie jak i w piśmie językiem polskim.
Za wybitne zasługi dla polskiej kultury i pomoc w odzyskaniu przez Polskę niepodległości Prezydent Rzeczypospolitej Stanisław Wojciechowski dekretem z 24 listopada 1924 roku zaliczył Marcelinę Sembrich Kochańską w poczet Kawalerów Orderu Odrodzenia Polski.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz