Kalendarz Łowiectwa Ułożony z Roku Myśliwca Wincentego Pola - cz. I

Styczeń

Luty

Marzec

Kwiecień

Rysunki Juliusza Kossaka

Aleksandryjsko - Maryjski Instytut Wychowania Panien

Gmach Instytutu Aleksandryjsko-Maryjskiego Wychowania Panien 

w Warszawie przy ulicy Wiejskiej 6/8(schyłek XIX wieku). 

Fot. M. Pusch.

Aleksandryjko - Maryjski Instytut Wychowania Panien został przeniesiony z Puław do Warszawy w 1862 roku. Był rosyjską szkołą średnią o antypolskim charakterze, nastawioną na rusyfikację młodzieży żeńskiej. Zajął budynek po byłym Instytucie Szlacheckim, działającym od 1851 roku (wcześniej willa Józefy Bodachowskiej - Zapolskiej). Instytut Aleksandryjski działał do 1915 roku, kiedy to został ewakuowany w głąb Rosji. W 1919 roku budynek został adoptowany na siedzibę Sejmu Rzeczypospolitej.

Aleksandryjsko-Maryjski Instytut Wychowania Panien (dawny 

Instytut Szlachecki) przy ul. Wiejskiej w Warszawie (1865).

Instytut Aleksandryjsko - Maryjski Wychowania Panien w Warszawie. 

Sala lekcyjna (pocz. XX wieku). Sala lekcyjna. Fot. M. Pusch.

  Jadalnia w Instytucie Aleksandryjsko-Maryjskim Wychowania Panien 

w Warszawie.(schyłek XIX wieku). Fot. M. Pusch.

Sypialnia uczennic w Instytucie Aleksandryjsko - Maryjskim Wychowania 

Panien w Warszawie (schyłek XIX wieku). Fot. M. Pusch.

Instytut Aleksandryjsko - Maryjski Wychowania Panien w Warszawie. 
Sypialnia nauczycielek (?). Fot. M. Pusch.

Instytut Aleksandryjsko - Maryjski Wychowania Panien w Warszawie. 

Sala gimnastyczna (pocz. XX wieku). Fot. M. Pusch.

Instytut Aleksandryjsko - Maryjski Wychowania Panien w Warszawie. 

Sala z portretami rodziny carskiej (aula?).

Fot. M. Pusch (schyłek XIX wieku).

Przełożona Instytutu Maria Ertel (schyłek XIX wieku).

Fot. M. Pusch. 

Jan Gaponow - nauczyciel (schyłek XIX wieku).
Fot. M. Pusch.

Bazyli Teokistow - nauczyciel (schyłek XIX wieku).
Fot. M. Pusch.

Aleksandra Fiłonowa - nauczyciielka (schyłek XIX wieku).
Fot. M. Pusch. 

Uczennica Instytutu (ok. 1900 r.). 
Fot. M. Pusch.

Uczennice ...

Uczennice żeńskiego gimnazjum w Warszawie (schyłek XIX wieku).

Okołowicz

Polona

Bohoszewicz

Polona

Potapowa

Polona

Sabała

Jan Krzeptowski "Sabała" (1809-1894 r.). 

Fot. W. E. Radzikowski.

Sabała lub Sabalik, właśc. Jan Krzeptowski (ur. 26 stycznia 1809 w Kościelisku, zm. 8 grudnia 1894 w Zakopanem) – polski góral, honorowy przewodnik tatrzański, muzykant, myśliwy, gawędziarz i pieśniarz.

Przydomki „Sabała”, „Sablik”, „Faktor”, „Kozica” i „Koziar” pozwalały orientować się w rozległych koligacjach rodów góralskich, które nosiły te same nazwiska (wciąż występują w rodzinach góralskich). Krzeptowski jest nazwiskiem przybranym – wcześniej zarówno Jan, jak i jego bracia nosili nazwisko Gąsienica.

Strona na Wikipedii

Klimek Bachleda

Klimek (Klemens) Bachleda ok. 1900 r.

Klemens Bachleda lub (potocznie, zdrobniale) Klimek Bachleda (ur. 13 listopada 1851 lub też, jak podaje Wielka encyklopedia tatrzańska, w 1849 r., w Kościelisku, zm. 6 sierpnia 1910 na Małym Jaworowym Szczycie) – góral i zakopiańczyk, przewodnik tatrzański, ratownik, członek Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, pierwszy polski ratownik górski, który zginął tragicznie, idąc na ratunek człowiekowi w Tatrach.

Strona na Wikipedii

Królestwo Polskie - piechota liniowa i lekka

Piechota liniowa Królestwa Polskiego do 1826 r. 1. Grenadier 4 Pułku Piechoty Liniowej w mundurze letnim, 2. fizylier w mundurze zimowym (do 1826 r.), 3. woltyżer, 4. oficer w mundurze polowym, 5. fizylier 7 Pułku Piechoty Liniowej w lejbiku i furażerce, 6. dobosz 1 Pułku Piechoty Liniowej, 7. oficer w mundurze zimowym (do 1823 r.), 8. wyższy oficer. Mal. K. Linder.

Piechota Królestwa Polskiego po 1826 r. 1. fizylier II batalionu 7 Pułku Piechoty Liniowej 1826-28 r., 2. oficer wyższy w mundurze balowym, 3. grenadier 1 Pułku Piechoty Liniowej w mundurze letnim (przed 1828 r.), 4. grenadier 2 Pułku Piechoty Liniowej w mundurze zimowym 1828-30 r., 5. sztandarowy (podoficer 4 Pułku piechoty Linowej 1828-30 r., 6. młodszy oficer w surducie, 7. podoficer grenadierów 8 Pułku Piechoty Liniowej 18128-30 r. Mal. K. Linder.

Królestwo Polskie i Powstanie Listopadowe (1826-31) - fizylier 

piechoty liniowej w płaszczu. Mal. K. Linder.

Królestwo Polskie - strzelcy piesi 1815-26 r. 1. strzelec w mundurze letnim i pełnym oporządzeniu, 2. szeregowy II batalionu 3 Pułku Strzelców Pieszych w mundurze zimowym i płaszczu (do 1823 r.), 3. wyższy oficer strzelców pieszych w surducie, 4. podoficer 4 Pułku Strzelców Pieszych, 5. Karabinier 1 Pułku Strzelców Pieszych na warcie. Mal. K. Linder.

Królestwo Polskie - strzelcy piesi 1828-30 r. 1. strzelec 2 Pułku Strzelców Pieszych w lejbiku i furażerce, 2. karabinier 3 Pułku Strzelców Pieszych, 3. karabinier 4 Pułku Strzelców Pieszych w mundurze zimowym i w płaszczu, 4. młodszy oficer strzelców pieszych w mundurze letnim, 5. muzykant w mundurze letnim, 6. strzelec II batalionu 2 Pułku Strzelców Pieszych w mundurze letnim. Mal. K. Linder.

Jan Popławski - ojciec myśli narodowej

Jan Ludwik Popławski ps. Wiatr (ur. 17 stycznia 1854 w Bystrzejowicach Pierwszych, zm. 12 marca 1908 w Warszawie) – polski publicysta, polityk i jeden z głównych twórców ideologii narodowo-demokratycznej, członek korespondent Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu od 1897 roku.Za udział w manifestacji zorganizowanej w setną rocznicę powstania kościuszkowskiego (17 kwietnia 1794) w Warszawie został aresztowany. W 1895 za kaucją, zwolniono go z cytadeli. Następnie zamieszkał we Lwowie, gdzie wraz z Romanem Dmowskim poświęcił się wydawaniu czasopisma politycznego – Przegląd Wszechpolski. Później był publicystą jeszcze dwóch gazet: dziennika Wiek XX oraz Słowa Polskiego.Był jednym z organizatorów struktur Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego w zaborze austriackim. Od 1896 prowadził także miesięcznik Polak, wydawany w Krakowie i przeznaczony dla czytelników (głównie warstw ludowych i chłopskich) w zaborze rosyjskim. Później został jednym z założycieli tygodnika Ojczyzna dla Galicji.

Jedną z głównych idei jego twórczości była poruszana kwestia powrotu do Polski ziem zachodnich, a w szczególności Pomorza z jak najszerszym dostępem do Morza Bałtyckiego. Był również jednym z najbardziej zasłużonych działaczy społecznych zajmujących się sprawą chłopską. Poprzez swoją pracę organiczną oraz pisarstwo uświadamiał masy wiejskie co do ich roli w kształtowaniu się nowożytnego narodu polskiego.

Był jednym z organizatorów struktur Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego w zaborze austriackim. Od 1896 prowadził także miesięcznik Polak, wydawany w Krakowie i przeznaczony dla czytelników (głównie warstw ludowych i chłopskich) w zaborze rosyjskim. Później został jednym z założycieli tygodnika Ojczyzna dla Galicji.

Jedną z głównych idei jego twórczości była poruszana kwestia powrotu do Polski ziem zachodnich, a w szczególności Pomorza z jak najszerszym dostępem do Morza Bałtyckiego. Był również jednym z najbardziej zasłużonych działaczy społecznych zajmujących się sprawą chłopską. Poprzez swoją pracę organiczną oraz pisarstwo uświadamiał masy wiejskie co do ich roli w kształtowaniu się nowożytnego narodu polskiego.
Był jednym z organizatorów struktur Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego w zaborze austriackim. Od 1896 prowadził także miesięcznik Polak, wydawany w Krakowie i przeznaczony dla czytelników (głównie warstw ludowych i chłopskich) w zaborze rosyjskim. Później został jednym z założycieli tygodnika Ojczyzna dla Galicji.
Jedną z głównych idei jego twórczości była poruszana kwestia powrotu do Polski ziem zachodnich, a w szczególności Pomorza z jak najszerszym dostępem do Morza Bałtyckiego. Był również jednym z najbardziej zasłużonych działaczy społecznych zajmujących się sprawą chłopską. Poprzez swoją pracę organiczną oraz pisarstwo uświadamiał masy wiejskie co do ich roli w kształtowaniu się nowożytnego narodu polskiego.

Był jednym z organizatorów struktur Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego w zaborze austriackim. Od 1896 prowadził także miesięcznik Polak, wydawany w Krakowie i przeznaczony dla czytelników (głównie warstw ludowych i chłopskich) w zaborze rosyjskim. Później został jednym z założycieli tygodnika Ojczyzna dla Galicji.

Jedną z głównych idei jego twórczości była poruszana kwestia powrotu do Polski ziem zachodnich, a w szczególności Pomorza z jak najszerszym dostępem do Morza Bałtyckiego. Był również jednym z najbardziej zasłużonych działaczy społecznych zajmujących się sprawą chłopską. Poprzez swoją pracę organiczną oraz pisarstwo uświadamiał masy wiejskie co do ich roli w kształtowaniu się nowożytnego narodu polskiego.

Strona na Wikipedii

Wikicytaty

Dom Mód Bogusława Herse

Reklama z 1912 r.

Reklama z 1912 r.

Od lewej: garnitur z lisów, garnitur z soboli. 

Reklama Domu Mód Bogusław Herse 

Warszawa (zima 1910).

Od lewej: żakiet nurkowy, płaszcz lutrowy, kołnierz skunksowy. 

Reklama Domu Mód Bogusław Herse 

Warszawa (zima 1910).

Oferta Dom Mody Bogusława Hersego na zimę 1910 r. 

Od lewej: płaszcz na futrze, peleryna pledowa.

Oferta Dom Mody Bogusława Hersego na zimę 1910 r. 

Suknia model "Doiellet", płaszcz wieczorowy "Drecoll".

Domki dla służby

Domki dla służby folwarcznej, wystawione przez panią Rychtermanową - wlaścicielkę Fabianek i Chełmicy.
Każdy domek przeznaczony jest dla dwóch rodzin i składa się ze wspólnej sieni od ulicy, tudzież dwóch mieszkań już samoistnych. Mieszkanie takie posiada znowu izbę dzienną (pokój - kuchnia) oraz pokój sypialny. Poza tem jest spiżarnia widna, piwnica również okienkiem, klozet, tudzień korytarz widny prowadzący z izby dziennej na podwórze. Z korytarza jest wejście do spiżarni i schody do piwnicy. Domki, kryte dachówką, budowane są z cegły palonej i zewnątrz całkowicie otynkowane. W pokojach podłoga z desek sosnowych. W korytarzach zaś, spiżarniach i piwnicach posadzka z cegły. Okna podwójne, podzielone są szprosami na małe szybki. Kuchnie i piec wszędzie kaflowe. Nadto w sieni znajduje się wspólny piec (szabaśnik) do wypiekania chleba.
Mieszkańcy tych domów posiadają wspólną, wspaniałą, murowaną oborę, chlewy i inne zabudowania gospodarskie. Przed każdym domem kwieci się mały, ale pięknie utrzymany ogródek.
("Tygodnik Ilustrowany", styczeń 1914 r.).

Ksiądz Stolarczyk

Józef Stolarczyk (ur. 12 lutego 1816 w Wysokiej koło Jordanowa, zm. 6 lipca 1893 w Zakopanem) – polski taternik, pierwszy proboszcz Zakopanego.
6 stycznia 1848 r. został pierwszym proboszczem Zakopanego. Zdobył szacunek i zaufanie parafian. Rozbudował drewniany kościółek i rozpoczął budowę nowego, murowanego, utworzył pierwszy cmentarz i założył pierwszą szkołę w Zakopanem. Przyczynił się do spopularyzowania miejscowości jako letniska, pośrednicząc między przybyszami a góralami. Prowadził kronikę parafialną, która została opublikowana w „Roczniku Podhalańskim” w latach 1914–1921. Napisał także wspomnienie Wycieczka na szczyt Gerlachu (1875).
Był jednym z najlepszych taterników swojej epoki. Do jego największych osiągnięć należą: pierwsze wejście na Baranie Rogi (1867), ósme wejście na Gerlach (1874), trzecie wejście na Lodowy Szczyt.
Wiosną 1870 roku odbył podróż do krajów basenu Morza Śródziemnego. Zwiedził Egipt i Ziemię Świętą, w Rzymie podczas uroczystości widział papieża Piusa IX. We wrześniu lub październiku 1873 roku przebył cholerę i omal nie umarł; leczył go profesor Chałubiński.
Był jednym z współzałożycieli Towarzystwa Tatrzańskiego (3 sierpnia 1873 r.), której to organizacji, w uznaniu zasług, w 1883 roku został mianowany honorowym członkiem.

Strona na Wikipedii

Abraham Stern

Abraham Jakub Stern, inna pisownia Sztern (ur. pomiędzy 1762 a 1769 w Hrubieszowie, zm. 3 lutego 1842 w Warszawie) – polski Żyd, zegarmistrz, mechanik (samouk), konstruktor, uczony, wynalazca, uznawany za jednego z prekursorów cybernetyki. Wynalazca kilku maszyn liczących, dalmierza geodezyjnego, tartaku mechanicznego, młockarni oraz żniwiarki konnej.

Strona na Wikipedii

Mundury Królestwa Polskiego i Powstania Listopadowego

Królestwo Polskie - od lewej: żandarm, oficer Sztabu Głównego, 

generał, oficer kwatermistrzostwa, podoficer 

pociągu kwatermistrzostwa (1820). Mal. S. Haykowski.

Królestwo Polskie i Powstanie Listopadowe - od lewej: 

koniowodny pociągu, saper. Mal. S. Haykowski.

Królestwo Polskie i Powstanie Listopadowe - od lewej: kanonier artylerii 

pieszej, kanonier artylerii konnej. Mal. S. Haykowski.

Mundury Księstwa Warszawskiego - artyleria konna

Księstwo Warszawskie - artyleria konna pod Raszynem (1809) 

pod dowództwem podpułkownika Schwerina (oficer i trębacz). 

Ryt. R. Rupniewski.

Księstwo Warszawskie - artyleria konna Włodzimierza Potockiego. 

Od lewej: kanonierzy i młodszy oficer, pułkownik, trębacz. 

Ryt. R. Rupniewski.

Księstwo Warszawskie - artyleria konna. Od lewej: artylerii konna w bitwie pod Raszynem - oficer i podoficer, artyleria konna Włodzimierza Potockiego - podoficer i pułkownik (mundury paradne). Ryt. R. Rupniewski. 

Chłopskie stroje według Norblina (1814)

Gospodarz krakowski.

Ryt. J. Norblin.

Parobek krakowski.
Ryt. J. Norblin.

Chłop przy robocie.
Ryt. J. Norblin.

Dziewka krakowska.
Ryt. J. Norblin.

Chłop sprzedający kury.
Ryt. J. Norblin.

Chłop lubelski.
Ryt. J. Norblin.

Chłop żmudzki.
Ryt. J. Norblin.

Chłopka żmudzka.
Ryt. J. Norblin.

Chłopka litewska.
Ryt. J. Norblin.

Chłop ukraiński.
Ryt. J. Norblin.